En dan ben je er ineens. De laatste 20 zeemijlen erheen waren emotioneel, we werden ook allebei stiller en stiller. Dit was nu waar we vanaf vorig jaar october mee bezig zijn geweest. De vele keren naar de werf. De aanpassingen om het Rijncertificaat te krijgen en de aanpassingen die we zelf wilden. En nu zijn we er dan. Dat is een ware ontlading van gevoel. En ook zijn we enorm onder de indruk van de Donau en ook van ons zelf. We hebben het toch maar gedaan. Tegelijkertijd weten we dat de echte uitdaging er nog aankomt. Anna Koosje veilig terug brengen naar Rotterdam. Dat gaat voorlopig alleen maar tegen de stroom in. Onze Scania moet echt werken en laten zien wat op de Rijn reeds aardig lukte. Dan is zo'n terugreis ook niet meer van hetzelfde. De rivier ziet er van de andere kant anders uit en het blijft oppassen. Met nieuwe opstappers en natuurlijk reeds ervaren opstappers hopen we nog voor eind october weer terug te zijn. Na de thuiskomst, 16 juni a.s. zal er aan uitnodigingen gewerkt worden. We hebben nog een week te gaan. Ik kijk reikhalzend uit naar "..mijn meisje..." (zoals onze Rijnschipper Jan Vlietstra pleegde te zeggen) uit Prinsenbeek. En ik weet ook dat ik de Anna Koosje en het leven aan boord dan weer zal missen. Het eerste deel van een grootse reis wordt nu afgesloten.
Ik bedank Johan die dit alles heeft mogelijk gemaakt en al die opstappers, die ieder op hun wijze hebben bijgedragen en die deze reis ook hebben mogelijk gemaakt. Deze reis laat bij iedereen onuitwisbare indrukken achter. Dat is mooi.Dat is pas echt een mooi avontuur.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.